Ako bismo nastavili sa opisima Gaudijevih dela, makar i veoma svedenim, ne bi ostalo prostora ni za šta drugo, a to bi, blago rečeno, bilo nepravedno prema čarobnoj Barseloni.
Ipak, nemoguće je ne spomenuti bar još jednu od maestrovih čuvenih „casa“ i naravno park Guelj.
Prvi utisci koje ostavlja Casa Mila viđena spolja su monumentalnost i kompaktnost.
Gaudi se prilikom izbora materijala za spoljašnju fasadu, koja izgleda kao da je izlivena iz jednog dela, odlučio za neobrađeni kamen, zbog čega je zgrada dobila naziv „La Pedrera“, odnosno kamenolom.
Potpuni kontrast tome je ulazna kapija čija metalna struktura izgleda kao da je napravljena od mehurića sapunice, a prolaskom kroz nju stupa se u unutrašnje dvorište.
Odatle stepenice vode ka krovu sa dimnjacima nalik nadrealističkim skulpturama, dok je možda najupečatljiviji deo ove građevine potkrovlje sa tavanicom koju krasi neverovatnih tri hiljade lukova.
Park Guelj predstavlja najbolji primer savezništva prirode i arhitekture koje je postignuto zahvaljujući tome što je Gaudi svaki njegov deo projektovao i izgradio tako da izgleda kao da je izrastao iz zemlje i da je oduvek bio tu.
Ovaj utisak posetioca prati duž čitave mreže parkovskih staza, kroz dvoranu sa stubovima nalik grčkom hramu, na stepeništu koje krasi čuvena skulptura zmaja, pa sve fabricate takozvanog centralnog trga, odnosno terase oko koje vijuga dugačka krivudava klupa koja ujedno ima i funkciju zaštitnog zida, a prekrivena je mozaicima napravljenim od nezamislivog broja izlomljenih keramičkih pločica različitih boja i oblika, odakle se pruža fantastičan pogled na grad.
Izvor: Danas.rs
